Genç Silahlar

Sağlıklı yaşam taraftarı bir insan ve bir yaşam koçu olarak, politik meseleler hakkında nadiren konuşurum, farklılıklarımızı dile getirmek yerine, uyum içinde yaşamamızı desteklerim. Ancak birkaç hafta içinde ikinci kere bir çocuğun diğer bir çocuk tarafından öldürüldüğü haberlerini gördüğüm zaman, bu konuda konuşma gereği hissettim.

“Crikett” in ne olduğunu öğrenmem bende bardağı taşıran son damla oldu. Crickett piyasada pek çok benzeri bulunan, çocukların kullanabileceği boyutlarda bir tüfek. Bu tüfek kızlar için pembe renkli bile olabiliyor ve kutunun içinde hikaye kitabı ve tüfek tutan minik bir böcek biblosu gibi aksesuarlarla birlikte geliyor. Kentucky’de hediye olarak bunu alan 5 yaşında bir çocuğun yanlışlıkla 2 yaşındaki kız kardeşini öldürmesine sebep olan bu oyuncağın (!) ismi “İlk Tüfeğim”. Aynı haftanın başında da Alaska’da 5 yaşında bir kız çocuğu 8 yaşındaki abisi tarafından bu silahla vurularak öldürülmüştü.

Çocuklar ve silahlar hakkındaki istatistikler oldukça korkunç. 2010 yılında, 15.000’den fazla çocuk ve genç silahla yaralandı - bu sayı Afganistan savaşında yaralanan Amerikan askerlerinin sayısının üç katından fazladır. New England Journal of Medicine verilerine göre, ülke genelinde silah ile ölen çocuk sayısı, kanserden ölen çocuk sayısının iki katından, kalp krizinden ölen çocuk sayısının beş katından, enfeksiyondan ölen çocuk sayısının 15 katından fazladır. Newtown Connecticut’ta 20 ilkokul öğrencisinin feci şekilde vurulmasından sonra, 58 çocuk daha silahla öldürüldü. Amerika’da evlerin üçte birinde silah bulundurulduğunu ve bunların yarısının da silahları kilit altında tutmadığını düşünürsek, bu sayının daha fazla olmaması şaşırtıcı bile denilebilir.

Bu olayların sonrasında gelen ise travmadır. Kuzey Carolina’da babasının silahı temizlerken yanlışlıkla silahın ateş almasıyla öldürdüğü 10 yaşındaki çocuğu düşünün. Baba oğlunu öldürdüğü gerçeğiyle yaşamak zorunda kaldı. Bunun gibi, yanlışlıkla kardeşleri ya da arkadaşlarını öldüren çocukların hissettiği suçluluk ve utancı düşünün, 6 yaşındaki arkadaşını silahla yanlışlıkla öldüren 4 yaşındaki çocuğun hissettiği gibi. Ya da yanlışlıkla ya da intihar amaçlı olarak ortalıktaki dolu silahlarla kendini vuran çocukların anne babalarını bir düşünün. Diğer çocukları vuran bu çocuklar ya da buna sebep olan anne babalar için derin bir üzüntü içerisindeyim. Çünkü bu durum bir yetişkinin ya da çocuğun baş etmesi gerekenlerden çok daha fazlasıdır.

“Silah bulundurma hakkı”na sahip olduğunu savunan milyonlarca insana bir sorum olacak: babalarımız bizimle 2, 4, ya da 6 yaşındaki çocuklardan oluşan bir milis kuvveti yaratmak istedi mi? Neden bu çocukların silahlara ulaşmasına izin veriyorsunuz?

Kişisel sorumluluk kavramı bir yaşam koçu olarak benim işimin büyük bir parçasıdır. Bir silah sahibi olmak çok yüksek oranda bir ebeveyn sorumluluğudur. Çocuklarınızın, onların okul arkadaşlarının, komşularınızın çocuklarının yaşamından ve ölümünden sorumlusunuz. Hükümet silah kontrolü ile ilgili nasıl bir kanun koyarsa koysun, yasal olarak olmasa bile ahlaki olarak silahlar yüzünden olabileceklerden siz sorumlusunuz. Çocuklarına silah kullanmayı öğreten ebeveynler, güvenlik ve silahı kilitli bir yerde tutma sorumluluklarının da önemle üzerinde durmalıdır.

Daha geniş bir çerçeveden bakıldığında ise, yapabileceğimiz şey, kendimizi koruma amaçlı silahlara ihtiyacımız olduğuna dair bu korku temelli düşüncemizi, hepimizin bir olduğu ve sevginin kullanabileceğimiz en harika silah olduğu düşüncesiyle değiştirebiliriz.

Deborah King

06 Mayıs 2013 

 www.psychologytoday.com sitesinden 

Gözde Üçyıldız tarafından Çekirdek Çocuk için çevrildi.