Türkiye’nin 29 Ekim’de iki büyük gündem maddesi vardı…
Biri 90 yaşına basan Cumhuriyet.
Diğeri 150 yılı aşkın süredir ülkeyi yönetenlerin ortak hayali Marmaray.
***
İlk olarak Cumhuriyet’in 90. yaşı kutlanmaya başladı, sabahın erken saatlerinden itibaren.
Gözler önce Anıtkabir’e çevrildi ardından Köşk’e.
Yıllardır süregelen rutin tekrarlandı.
Fakat yine de nefesler tutuldu, her seferinde ilk kezmişçesine.
Mimiklerden, jestlerden anlam çıkartılmaya çalışıldı. Satır araları okundu.
Heyecanla yorumlandı baştan sona her ayrıntı.
***
Sonrasında Marmaray heyecanı başladı, saat 15:00’teki tören öncesinde. 
Boğaz’ı bağlayan tünel yüzbinlerce kişiyi ilgilendiriyordu ne de olsa.
Ülkenin en gelişmiş şehrinde ulaşımın ana damarlarından biri hayata geçiriliyordu.
Her şey olması gerektiği gibiydi.
Tören sorunsuz geçti.
***
Ve aynı günün akşamında İstanbul’da 90. yılın coşkusuyla patlatılan havai fişekler gökyüzünü aydınlattıktan sonra Başkent’te bayram resepsiyonu düzenlendi. Yine devlet – memleket mevzuları öne çıktı. Başörtülü vekil polemiğinden Suriye sınırındaki gerginliğe, Çin’den alınacak füze sisteminden çözüm sürecine…
Ama görülmeyen bir başka gündem maddesi vardı.
***
Onun yaşı ne Cumhuriyet gibi 90, ne de Marmaray hayali gibi 150 yılı aşıyordu.
Sadece 9 yaşındaydı Behzat Özen…
Hakkari’nin Şemdinli ilçesinin Altınsu Köyü İncesu Mezrası’nda yaşıyordu.
Arkadaşıyla buldukları “cismi” daha doğrusu “mühimmat”ı, “kurcalarken” aslında “oynamaya çalışırken” hayatını kaybetti.
Arkadaşı ise yaralandı.
Olayla ilgili haber sadece birkaç satır olarak yayınlandı haber ajanslarında.
Başlığı ise ondan alınan “çocuk”luklarının simgesiydi adeta: “Şemdinli’de patlama: 1 ölü”
Birden büyümüş, “kişi” oluvermişti son nefesini verirken.
Kim bilir belki bu da bir “bölge” gerçeğidir, çocukların asla çocuk olarak kabul edilmemesi.
Uğur Kaymaz, Ceylan Önkol ve daha niceleri gibi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder