BASINA VE KAMUOYUNA ;
Soma Katliamı’ndan sonra yaşananları, ülkenin ve dünya halklarının yoğun gündemleri nedeniyle çok boyutlu değerlendirme fırsatımız olamadı. Ancak, Elmadere’de yaşanan yarılma hakkında acil bir bildirim yapma ihtiyacı duyuyoruz.
Anaakım medyada “ destek gitmeyen Alevi köyü” olarak magazinleştirilen Elmadere Köyü, katliamın kendisi kadar ağır bir ruhsallıkla boğuşuyor. Yapılan haberlerden ve ajitasyonlardan sonra; her “duyarlı” grubun, sermayedarların ve sermayeyle akrabalığı olan sivil toplum kuruluşlarının, dayanışmayı tek yönlü bir yardıma- sadaka kültürüne- indirgeyen insanların akın ettiği yer Elmadere oldu.
“İyi niyet, merhamet” gibi tehlikeli ve cüretli duyguların harekete geçirdiği yaklaşımlar, köyü bir tür ruhsal felce uğrattı. Babası öldüğü için “acılar içinde kıvranan” çocuklara dağıtılan son model bisikletler, köy meydanına yığılan oyuncaklar, hanelere dağıtılan yardım zarfları, giyecek ve gıda yardımları, tiyatrolar, psikolojik destekler, belediyenin göstermelik rehabilitasyon merkezleri, sermayedarlar tarafından verilen burs sözleri, balonlar, yüz boyamalar, bir mutluluk ve iyilik hali yanılsamasına dayanan ve yanılsamanın doğası gereği suni olan her tür teşebbüs, bu ruhsal felce hizmet etmiştir. Doğal olan bozulmuştur, yas tutmak insani bir ihtiyaçken ve ölümle baş etmek için binyıllardır bilinçli ya da bilinçsiz kullandığımız insani bir yöntemken, bir köyün yas tutmaması için ne gerekiyorsa onu yaparak, simülasyondan farklı olmayan bir ortam oluşturulmuştur. Bu ortama bilinçli ya da bilinçsiz katkıda bulunan her grubun Elmadere’den çekilmesi ve Elmadere’nin yasını kendi kültürel doğallığıyla yaşamasına izin verilmesi gerektiğini düşünmekteyiz.
Elmadere’deki çocuklar oyuncak sırasında birbirlerini “senin baban ölmedi sen oyuncak alamazsın” sözleriyle linç etmeye kalkmışlardır. Bazı aileler elinde yardım zarfı olmayanların yüzüne bakmamaya başlamışlardır. Köye eşya ya da para ile girmeyen ancak alternatif atölyelerle “ çocukların yüzünü güldürmek” niyetini taşıyan grupların bir kısmı çocuklar tarafından köyden kovalanmıştır.
Bu durumda “acilen bir
şeyler yapmak” yerine; bir şey yapmamak ve beklemek, aslında Elmaderelilerin
hak ettiği saygının karşılığı olabilir. Elmaderelileri kendi doğal süreçleriyle
baş başa bırakabilmeyi becerebilirsek (bu koşullarda, bu durumun kendisinin
bir beceri gerektirdiği aşikârdır), binyıllık insanlık tarihinin genlerimize
kadar işlemiş olan doğal süreci yeniden canlanacaktır. Sağlıklı yas tutamamak,
yasın patolojikleşmesine sebep olur. Ancak Elmadere yozlaşmış yardım
anlayışlarımızla zorla patolojikleştirilmiştir. Aslında, Elmadere’de yaşanan,
patolojik yardım anlayışımızın halka yansımasından ibarettir. Yüzlerce işçinin
öldürüldüğü ve öfkenin acıya, acının isyana, isyanın politik kalkışmalara
dönüştüğü / dönüşebileceği süreci “doğal afete” çeviren kapitalist sistemin
iktidarının stratejisi; iş cinayetini “kaza”laştırmak ve “doğallaştırmak”tır.
“Yardım” anlayışınızla Elmadere’ye yaptığınız her müdahale, isyan ettiğiniz
sistemin taşıyıcısı olmaya dönüşüyor.
Bayram'da Elmadere'ye
gidecek her türlü “yardım"ın durumu daha da kötüleştireceğinden endişeliyiz. Bu
nedenle kamu vicdanına seslenmek istedik: Bu yazının, gerçek bir dayanışma
ağının nasıl örülmesi gerektiğine dair yeni tartışmalar başlatmasını umuyoruz.
Ancak "yardım" modeli dışında bir dayanışma modeli geliştirilinceye
kadar Elmadere'yi kendi haline bırakmanızı öneriyoruz. Elmadere’ye ve genel
olarak Soma’ya bu ilişki biçimleri ile gitmek yerine;
Somalıların adalet
talebinin desteklenmesi ve gündemden düşürülmemesinin, iş güvenliği ile ilgili
önlemler alınması ve işçilerin diğer talepleri için mücadele etmenin, tam da
yaşam odaları önerisi reddedilmişken daha anlamlı olduğunu düşünüyoruz.
TOPLUMCU PSİKOLOGLAR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder